Σχολιασμός για τον "βασικό σχολιασμό" της 02/03/2010.

Αναδημοσίευση απο το Neagenia

Είναι αλήθεια...
Μας προσκαλούν πολλοί αυτές τις μέρες "να περάσουμε απέναντι" στην κυβέρνηση.
Εμείς βέβαια, δεν γίνεται να περάσουμε "απέναντι" γιατί δεν μπήκαμε εντός...


Από την άλλη πλευρά, όσο δεν έχουμε κανένα πρόβλημα (είναι και αναγκαίο), να ασκήσουμε κριτική και να δημιουργήσουμε αντίσταση, απέναντι σε κάθε μορφή κοινωνικής και οικονομικής αδικίας, από όπου και αν προέρχεται, τόσο, υπολογίζουμε και τα εξής:

• Μέσα στη βάση της δημοκρατικής παράταξης, παραμένει κυρίαρχο το στοιχείο της "θολούρας", που κατά περίπτωση εκδηλώνεται και ως όψιμη ανησυχία ή ως πιέση ομάδων ή προσώπων με στόχο διαπραγμάτευση και συμβιβασμό.

(Πολύ κακές προϋποθέσεις για την κατάστασή μας).

• Δυστυχώς, κοιτώντας και "αριστερά μας", εξακολουθούμε να βλέπουμε αγκυλώσεις στην φρασεολογία και στην δράση και απουσία στην πρόταση για έναν άλλο δρόμο και έλλειμμα αξιοπιστίας, παρά την υποτιθέμενη συνέπεια που προφασίζονται οι ηγεσίες.

• Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επιτρέψουμε οποιαδήποτε σύγχυση ανάμεσα στους υγιείς και δίκαιους αγώνες των μη προνομιούχων, με τις κραυγές των ακραίων στοιχείων, των εθνικιστών και των νεοφασιστών που αναθαρρεύουν όσο εντείνεται η κρίση.

• Η ιδέα των ομαδοποιήσεων, είναι επίσης άγονος δρόμος. Εύκολα συνήθως ελέγχονται σε οργανωμένες δομές, τέτοιες που αναπαράγουν το πρόβλημα (η πρόθεση δεν παίζει ρόλο, η κατάληξη μετράει).

Έχοντας αυτά υπόψη, νιώθουμε όλους αυτούς, που εδώ και χρόνια, παραμένουν μέσα στο ΠΑΣΟΚ, αισθάνονται όμως πολιτικά άστεγοι. Είναι τύπος ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΥ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ, που απλώς, οι άλλοι ανένταχτοι γύρω του συχνά δεν τον πιστεύουν και δεν τον γουστάρουν... Η κρισιμότερη διαφορά του με αυτούς, είναι ότι αυτοί μίσησαν το ΠΑΣΟΚ, ενώ αυτός το αγάπησε. Και ο ένας ανένταχτος και ο άλλος, δίκιο έχουν. Και οι δύο τους όμως μέχρι τώρα χάνουνε...

Και τα χρόνια περνούν...

Αυτά τα όνειρα μας προκάλεσε ο σημερινός Βασικός Σχολιασμός Επικαιρότητας


ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΔΙΚΑΖΟΥΝ
"και τα παιδιά που χάσανε την μπάλα
που δεν τους βγαίνουν τα όνειρά τους
βλέπουν να χάνεται η στεριά τους
και δεν το θέλουν
και φοβούνται
πως όλα τώρα θα' ναι λίγα και μικρά
κι ούτε τα λάθη τους δεν θα' ναι πια μεγάλα"